De wedstrijd tegen OSC begint wat rommelig. Dat komt met name omdat we het veld niet breed houden, maar allemaal naar binnen lopen. We maken het onszelf daarmee onnodig lastig en spelen niet het spel dat we de laatste tijd regelmatig lieten zien. De bal gaat van het ene duel naar het andere en wij lopen met regelmaat achter onszelf aan. Niet actief qua aansluiting en omschakeling en bovendien geen druk op de bal (terwijl dat toch twee van onze spelprincipes zijn). Niet erg op zich, daar leren we van, maar daardoor zie je wel dat we moeilijk afstand namen van een ploeg die voetballend gezien zeker niet de betere was vandaag.
Het lukte Tshuma voor rust om via de linker kant te ontsnappen, naar zijn rechter been te draaien en daarna verwoestend uit te halen. De 1-0 gaf de GVV-spelers toch een bevrijdend gevoel, hetgeen bleek uit gebroederlijk juichen.
Ondanks luide aanwijzingen vanaf de zijlijn lukte het niet om voetbal in het spel te krijgen in het eerste bedrijf. Jacco werkte dusdanig hard vanuit zijn positie voor de verdediging, dat de tegenstander ook niet heel veel kansen kreeg.
In de pauze was het even uitpuffen en opnieuw organiseren. En dat had wel zin, want na rust begon het beter te lopen. Geholpen door de scheidsrechter die ons een onterechte penalty mee gaf, mocht Mo aanleggen om de 0-2 te scoren. Een cadeautje! Deze beslissing luidde wel wat grimmiger spel van OSC in, waar sommigen van ons met de ogen open intrapten. We waren drukker met onze tegenstanders, dan met ons eigen team. De uitleg in de kleedkamer over ‘incasseren’ bleek toch lastiger uitvoerbaar dan gehoopt.
Begrijpelijk ook wel, want er werd door de thuisploeg links en rechts aardig geschopt en met name een treurig taalgebruik gebruikt. Omdat onze aanvallen wat beter liepen, glipte Mo zn verdedigers voorbij en rondde 1-op-1 met de keeper keurig af. Een vrije trap voor ons, door onze toenemende druk en een verdediging die onder leiding van Stijn inmiddels heel goed aansloot, zorgde voor een vrije trap die Mo met gevoel zeer fraai in de verre hoek legde. Daar kon de actieve keeper van OSC weinig aan veranderen. De einduitslag was bepaald.
Helaas liet Thijmen zich verleiden tot een fysieke tegenreactie richting zijn uitdagende tegenstander en deed zichzelf daarmee tekort, omdat hij ondanks zijn blessure veel voetbal in het team bracht in de tweede helft. Maar omdat we ons niet willen verlagen tot het gebruiken van de handjes tijdens VOETbal, kon de trainer niets anders dan hem wisselen.
Ik vrees dat hij ook nog de pech had dat zijn oma toevallig met een camera langs de lijn stond, dus dit is een mooie voor later! ?
Vandaag zagen we een JO14 die vooral tegen zichzelf voetbalde, maar gaandeweg wel meer grip kreeg. Leerzaam, maar bovendien wel verdiend gewonnen.
Het mag gezegd dat Yari vandaag zeer alert stond te keepen en twee situaties zo goed oploste, dat hij daarmee de eindstand van 2-4 voorkwam.
Deze tegenstander gaan we in de beker en thuis voor de competitie nog eens tegenkomen. Laten we eraan werken dat we ze in die wedstrijden ons beste voetbal laten zien.
Overigens een compliment voor alles fans, want ze stonden weer trouw en vol enthousiasme langs de lijn! Ze moesten ook wel letterlijk langs de lijn staan, want iets van een tribune, hekwerk of zelfs looppad was ver te zoeken…
Op naar de volgende. Want wat is het toch een feest om met dit team op pad te zijn!