Vol goede moed traden we vandaag aan tegen onze opponent uit Hurwenen, waarvan we bij aankomst meteen al zagen dat deze heren ‘uit de kluiten gewassen’ waren.
En ondanks dat we de eerste minuten nog wel probeerden te voetballen, kregen we meer en meer ontzag voor deze bomen van jongens. Vrijwel iedere tegenstander was groot, sterk en fysiek ingesteld.
De JO12 van GVV vergat te voetballen; we gingen lange ballen spelen en sloten vanuit de verdediging nauwelijks aan.
Het middenveld werd overgeslagen en kwam bij balbezit te laat bij de aanvallers, maar nog erger…bij balverlies kwamen we óók te laat. We waren bovendien ook niet fel en hielden in in de duels. Binnen no-time vlogen de doelpunten ons om de horen. Er was geen organisatie, geen communicatie en nauwelijks inzet. Er was wel ontzag, teveel ontzag. Een individuele actie van Sam voorin, maakte dat we in ieder geval toch nog één doelpunt konden laten optekenen. Vijf doelpunten tegen één.
Crisisoverleg in de pauze, we konden ons zo toch niet laten afdrogen. Het roer ging om. We kozen voor meer voetbal van achteruit; Thymen kreeg de opdracht om als laatste man bij balverlies aan onze zijde achter de linie te spelen. Bij balbezit schoof hij door voor de verdediging, waardoor we meer slagkracht op het midden kregen. Precies de plaats waar we voor rust de slag com-pléét misten.
Deze omzetting deed ons goed. De frustratie hebben we tijdens de ranja geprobeerd om te zetten in inzet; niet bang zijn, fair blijven voetballen, niet meegaan in het geweld van Hurwenen en vooral voetballen. En dat gebeurde; de bal ging rond, de rollen waren compleet omgedraaid. De tegenstander liep achter de feiten (lees: de bal) aan. Wij kregen grip op het midden en daardoor kon er voorin creatief gevoetbald worden. Jochem kwam weer aan voetballen toe, Eef was sterk in het duel, Thymen speelde dieper op de as, Sam was bij vlagen ongrijpbaar voor de blauw-zwarten en de verdediging sloot lekker aan. Yannick verlegde het spel en de diepe/ lange ballen waren uit ons spel. Jochem wist twee keer keurig te scoren. Ook raakten we via het hoofd van Thymen het net, weer een keurige kopbal. We kwamen terug tot 5-4. De tegenstander werd gefrustreerd, en bij vlagen wat handtastelijk.
In de time-out besloten we vol voor de winst te gaan. Helaas tastten we achterin 2x mis en stonden we uiteindelijk met 7-4 achter. Ons vertrouwen in een goed resultaat was geknakt.
Helaas eindigde de wedstrijd erg ongelukkig voor Yari. Op een diepe bal, die hij door goed uitkomen keurig klemvast pakte, werd door de tegenstander doorgelopen. Ik zal niet zeggen dat het puur bewust was om Yari te raken, maar iedere aanvaller weet dat hij moet opspringen (of niet door moet lopen) op het moment dat de keeper aangegleden komt en de bal klemvast heeft. De inzet van de speler van Hurwenen was in ieder geval lomp. Een dik ei op het voorhoofd van Yari was voor de scheidsrechter reden om de wedstrijd per direct te beëindigen, en terecht.
Vandaag kregen we een lesje ‘omgaan met frustratie’; verliezen is niet leuk, maar soms ook wel goed. We hebben weer veel geleerd en gaan ons voorbereiden op volgende week.
We kunnen zeggen dat wij heel leuk kunnen voetballen als het ‘tussen onze oren’ goed zit en wij ons inzetten. Zodra wij geïmponeerd raken door lengte en kilogrammen, wint onze creativiteit het niet.
Geen paniek, geen stress; vandaag was het voor de rust ondermaats, maar na rust lieten we weer zien wie we zijn!
Tot maandag, dan gaan we weer lekker trainen. Want uiteindelijk is de bal onze vriend.